Plotseling, zonder dat ze er erg in hebben, staan ze voor een flinke open plek in het bos. Daar schrikt Insulientje dusdanig van dat ze heftig begint te beven. Metformientje ziet dat en vraagt haar wat er aan de hand is. Het blijkt dat Insulientje een vorm van pleinvrees heeft en dat ze niet recht door die open plek durft te lopen en haar vrienden met bibberende stem vraagt of ze met haar langs de rand naar de overkant willen lopen. Dat doen ze en langzamerhand wordt het beven van Insulientje minder. Zij heeft wel het gevoel dat ze de anderen tot last is. Eigenlijk wil ze er niet over “zeuren” want ook nu gebeurt het dat anderen zich aan haar moeten aanpassen. Ze voelt zich daar heel rot onder.